XX Zlot Rodzin Abstynenckich Małe Ciche 2011

Dawno nie pisałem.Dla tych którzy martwili się, że powróciłem do picia ( może tacy są) informacja dobra - nie powróciłem i mam się całkiem dobrze.
W tzw długi weekend majowy byłem na Zlocie Rodzin Abstynenckich koło Zakopanego. Nasza mazowiecka grupa mieszkała w Murzasichle ale główne obchody miały miejsce w miejscowości Małe Ciche. Było rewelacyjnie. Jeszcze nigdy nie widziałem tylu alkoholików w jednym miejscu. Dla mnie było to ważne doświadczenie. Odkryłem, że można na wyjazdach nie pic! Można chodzić po górach i nie upijać się co wieczór. Można wreszcie świetnie się bawić w owe wieczory zupełnie bez żadnego alkoholu. O samym zlocie wiele nie będę pisał. Byłem pierwszy raz i mam nadzieję, że nie ostatni. Później może dorzucę parę zdjęć.

...i że nie kierujemy własnym życiem.

Tytuł tej notki to jest oczywiście druga część pierwszego kroku z dwunastu kroków anonimowych alkoholików. Alkoholikowi jest niezmiernie ciężko przyznać, że nie kieruje własnym życiem i że jest siła większa od niego samego. Tak samo jest ze mną. Uważałem się za mistrza, wielkiego i wszystkomogącego mistrza.
W zeszłym tygodniu miałem ciekawy przypadek który chcę opisać. Chciałem załatwić w ciągu dnia kilka spraw w Warszawie. Jako, że korki duże i czas dojazdu byłby spory, postanowiłem jechać pociągiem podmiejskim. 30 minut i jestem na miejscu, myślałem. Do tego jeszcze przy galopujących cenach benzyny będzie na pewno taniej. Jak postanowiłem tak zrobiłem. Wsiadłem do pociągu o godzinie 12.05. Jechałem może z dziesięć minut gdy nagle pociąg zatrzymał się gdzieś w polu. Dosłownie W POLU, pomiędzy stacjami. Słyszałem, że zdarzają się jakieś małe awarie, ewentualnie może przepuszcza jakieś inne pociągi pomyślałem. Postój jednak się przedłużał. Po kilkudziesięciu minutach dowiedzieliśmy się, że to poważniejsza awaria i naprawa potrwa dość długo. Nie pozostało nic innego jak czekać. Do najbliższej stacji kawałek, zresztą nawet jakbym tam doszedł to i tak niczym nie pojadę bo mój pociąg tarasuje tory. Siedziałem więc i czekałem. Ogarniało mnie zniecierpliwienie, zacząłem czuć złość i bezsilność, nawet panikę. I wtedy przypomniałem sobie to co powtarza nam na zajęciach terapeuta: nie kierujemy własnym życiem. Słyszę to na każdym mityngu AA i puszczam mimo uszu ! W swojej bucie gotów byłem pość i nakłaść maszyniście, że zepsuł mi cały dzień ! Cóż z tego, że zaplanowałem sobie to czy tamto. Są rzeczy które dzieją się niezależnie ode mnie i nie mam na to żadnego wpływu ! Jest to oczywiste, ale w tamtym pociągu poczułem się jakbym dostał w głowę. Miałem DOWÓD. Poczułem ulgę, spokój.
Do Warszawy dojechałem z ponad dwugodzinnym opóźnieniem. Nic nie załatwiłem. Zaraz musiałem wracać i pracować dalej bo to co zostawiłem czekało. Ale czułem się lekko. Zrozumiałem. Dostałem dowód.
Na koniec chciałbym dodać, że jak później takie awarie zdarzają się raz na dwadzieścia lat. Jeśli do tego dodamy fakt, że jeżdżę tym pociągiem może 3 razy w roku to macie obraz tego jak bardzo mało prawdopodobne było to zdarzenie...

DDA

   Dla niewtajemniczonych objaśniam skrót DDA - czyli Dorosłe Dzieci Alkoholików

   Byłem w ten weekend w moich rodzinnych stronach. Odwiedziłem rodziców i brata. Przez większość czasu grałem z bratem na konsoli. Nie chce mi się tam za bardzo jeździć i patrzeć jak ojciec cały czas pije. Odszedłem stamtąd dawno temu i zabrałem cały bagaż przyzwyczajeń i nałogów. W międzyczasie przezwyciężyłem sporo zahamowań, pozbyłem się niektórych kompleksów które nosiłem w sobie jako dziecko alkoholika od wczesnego dzieciństwa. Ojciec pije nadal. w zeszłym roku miał zawał i jakieś zabiegi przeczyszczania żył. Nie wiem nawet jak to się nazywa i nie chcę pamiętać takich nazw...brrr...Nie pił kilka miesięcy. Przestraszył się. Ale jak to alkoholik - pije pomimo szkód. Niezbyt długo trwała jego abstynencja. Rozkręcał się powoli a teraz pije codziennie. Jemu się wydaje, że normalnie funkcjonuje bo nie pije na umór. . Nawet matka, współuzależniona po uszy nie przyzna za żadne skarby na świecie, że jej mąż jest alkoholikiem. Broni go jak niepodległości. A ja nie mam zamiaru ich uświadamiać za wszelką cenę. Nie mam zamiaru nawet z nimi rozmawiać na ten temat bo to nie ma sensu. Muszę zadbać o siebie. Zwyczajnie, egoistycznie. Boje się, że tylko może mnie to nakręcić i zacznę pić. Tak bardzo jestem do niego podobny. Tak wiele zachowań powielałem w życiu, że szlag mnie trafia na samo wspomnienie. Chciałem być inny a byłem taki podobny...Piszę w czasie przeszłym bo chciałbym aby tak było. aby była to faktycznie przeszłość. Pracuję ciężko nad tym. A on niech sobie pije dalej. Tylko dlaczego nie mam dość siły aby mu odmówić 20 złotych...?

Litraż

   Minęło już parę dni od mojego ostatniego wpisu. Nie dopadł mnie jednak ponownie głód. Raczej praca i codzienność. Nie potrafiłem znaleźć w sobie dość weny aby napisać coś tutaj, chociaż zawsze jest o czym pisać. Tych, którzy przestraszyli się, że dzieje się ze mną coś złego przepraszam. Faktycznie moje ostatnie wpisy mogły zasiać niepokój. Ale mówię Wam: jest dobrze ! Tak jak pisałem na końcu poprzedniego posta: czuję się nawet mocniejszy i spokojniejszy. To było doświadczenie które utwierdziło mnie w wierze, że mogę dać sobie radę. Mówiłem też o tym na zajęciach. Pomogło. Ale na pewno będę unikał już sytuacji które mogą mi takie coś zafundować.
   W zeszłym tygodniu mieliśmy też ciekawe zajęcia o których chciałem napisać trochę, był to tzw. "litraż". Dla niewtajemniczonych powiem tylko krótko, że chodzi o obliczenie ile w życiu wypiliśmy alkoholu. Słyszę głosy niedowierzania, że czegoś takiego nie da się obliczyć. Macie rację: dokładnie nie można tego wyliczyć ponieważ nie odkładałem każdej wypitej butelki w piwnicy. Ale w przybliżeniu jest to możliwe. I to w dość dużym przybliżeniu. Jak się okazuje, wystarczy nieco pracy, wysilenia szarych komórek ( tych które jeszcze zostały ) i da się to zrobić.
   Wyszło tego sporo jak się domyślacie...Ale nie samo "odkrycie "ilości wypitego alkoholu jest najciekawsze. Ci, których najbardziej może zaboleć utrata kilku banknotów w portfelu mogą sobie to przeliczyć na pieniądze. Ufff....niezła kwota. W życiu nie miałem tyle jednorazowo na koncie...Ale dla mnie osobiście też nie to jest najbardziej bolesne. Otóż można sobie to przeliczyć na okres kiedy byłem wyłączony z życia. Kiedy mnie nie było praktycznie. Kiedy byłem jak to ktoś określił " po ciemnej stronie księżyca". Wyszło mi ponad siedem lat ! Taki okres mogę sobie wykreślić z życiorysu. Któryś z nas buntował się i mówił, że to manipulacja, że wcale picie go nie wyłączało z życia. Ale on chyba zupełnie jeszcze nie może pogodzić się z faktem kim jest. Mnie to powaliło powiem szczerze. To właśnie mnie najbardziej zabolało. Może dlatego nie pisałem bo musiałem jakoś się z tym oswoić. Z faktem, że wracam dopiero z księżyca...

Głód alkoholowy - c.d.

   Dzisiaj już jest w porządku. Minęło. Poradziłem sobie. ale muszę przyznać, że było ciężko i dziwnie bardzo się czułem. Na terapii przygotowano mnie do tego, że może nadejść i jak sobie w takich sytuacjach radzić. Sądziłem jednak, że może uda się, że mnie to nie dotknie.
 Tymczasem wczoraj czułem się przez cały dzień bardzo źle. Byłem pobudzony, czułem napięcie, momentami nawet złość. Nie mogłem znaleźć sobie miejsca. Nie potrafiłem się na niczym skupić. Nawet więcej - nie potrafiłem zmusić się do zrobienia czegokolwiek. Miałem zaplanowanych parę rzeczy i nic z tego nie zrealizowałem...Wziąłem prysznic, odśnieżyłem przed domem, najadłem się do granic możliwości i poszedłem na spacer. Wróciłem i było już lepiej. Brakowało mi kogoś z kim mógłbym pogadać o tym wczoraj. Dzwoniłem w parę miejsc ale każdy był w pracy. Szukałem mitygnu ale w warszawie był o 13.00 na Poznańskiej a następne o 17.00. Do siedemnastej to ja już mogłem leżeć pijany. Na szczęście tak się nie stało.
   Teraz można powiedzieć, że jestem zadowolony, ze mi się to przytrafiło już. Mam to za sobą, poradziłem sobie i czuję, że jestem przez to silniejszy. Wiem, że można przetrwać i jeżeli zdarzy się jeszcze kiedyś to będę podchodził do tego z większym spokojem. W poniedziałek opowiem o tym na terapii.

Głód

   Wczoraj zacząłem oglądać serial dokumentalny "Ja, alkoholik". Jakoś przypadkowo jak mi się wydaje trafiłem na niego w sieci i zacząłem oglądać jeden odcinek za drugim. Kiedyś widziałem kilka odcinków w telewizji. Było to pewnie z osiem lat temu. Pamiętam, że w tamtym czasie mieszkałem sam i piłem w kilkudniowych ciagach z przerwami co pół roku mniej więcej.
   Jestem zły na siebie, że zacząłem to oglądać bo wywołał u mnie uczucie niepokoju. Chyba zachciało mi się pic. Szukałem wczoraj wieczorem w szafce bakalii i przestawiając jakieś słoiki usłyszałem brzęk szkła. W głowie pojawiła mi się nagle myśl, że gdyby tutaj stał alkohol to wypiłbym natychmiast. Przeraziło mnie to. Wróciłem do pokoju ale dalej oglądałem serial. W pewnym momencie zacząłem nawet zazdrościć jednemu z bohaterów tego, że...nic nie ma...Pije i to jest jego jedyną troską i zmartwieniem. Jest wolny. Tak czułem. Po chwili pomyślałem, że on cierpi. Jest mu źle i wciąż ucieka, zmaga się i przegrywa. Ale wcale nie poprawiło mi to samopoczucia. Dobrze, że nie mam alkoholu w domu...Wsiąść w samochód i pojechać na stację benzynową w nocy nie zdecydowałem się. Położyłem się spać i bałem się, że nie będę mógł zasnąć. O dziwo udało się. Zasnąłem natychmiast i spałem do rana. Dzisiaj jednak obudziłem się z niepokojem i oglądałem dalsze odcinki...Po co ? Nie wiem. Nakręcałem się i oglądałem dalej. Boli mnie teraz głowa jakbym miał kaca. Okropne. Ale nie napije się. Odrzucam te myśli i planuję dzień. Chciałem tylko napisać te kilka słów bo boje się, że zapomnę o tym, a wiem, że takie sytuacje mogą się zdarzać w przyszłości.

TAZA - Trening Asertywnych Zachowań Abstynenckich

  Dzisiaj byłem na pierwszych zajęciach asertywności. Są to treningi przeznaczone dla trzeźwiejących alkoholików czy też takich typów jak ja - którzy dopiero są na początku drogi. Bardzo ciekawe i praktyczne zajęcia. Alkoholik ma trudności z odmawianiem alkoholu. A jeżeli już mu się to udaje to czuje później wyrzuty sumienia z tego powodu. Na pewno w życiu będę miał mnóstwo sytuacji trudnych i mam nadzieję, że przygotuję się do nich jak najlepiej. Najprościej jest odmawiać krótko i zwięźle, informując zarazem o swoim problemie. Ale na razie może okazać się to trudne. Na szczęście ja czuję się póki co bezpiecznie. Wśród najbliższych nic mi nie grozi a z towarzystwem od kieliszka nie utrzymuję kontaktów. Nie piję i to wystarczy już żebym nie był dla nich atrakcyjny towarzysko. I dobrze.
   Powiedziałem to dzisiaj na zajęciach i chciałbym powtórzyć: treningi asertywnych zachowań powinny być obowiązkowe już w szkole podstawowej. Później w średniej kontynuowane. Każą dzieciom uczyć się na pamięć jakichś wzorków chemicznych, fizycznych, definicji które później w życiu do niczego nie są przydatne. Tymczasem ludzie mają problemy z relacjami z innymi. Większe korzyści byłyby z takich lekcji niż budowy granatu zaczepno - obronnego F1 czy jak on tam się nazywał. Beznadzieja. Szkoła nie przygotowuje do niczego. Ale to już nie moje zmartwienie. Moim zmartwieniem jest to, że nie umiem powiedzieć ludziom, że jestem alkoholikiem. Przynajmniej nie wszystkim ludziom. Mam z tym jeszcze duży problem. Migam się, kłamię, kluczę i ślizgam. Byle tylko nie powiedzieć, że mam problem z piciem. Bycie alkoholikiem jest gorzej odbierane niż bycie złodziejem, niestety. Przecież wszędzie dookoła nie ma żadnego alkoholika...! :) Alkoholicy są tylko ze mną na terapii...:) Mam nadzieję, że mi przejdzie i że będę umiał o tym mówić każdemu. Może po prostu jeszcze sam nie jestem z tym do końca pogodzony?

Jestem alkoholikiem

Jestem alkoholikiem. Nie piję od listopada 2010 roku. Przestałem mniej więcej w okolicach jedenastego. Ciekawe czy za kilka lat 11 listopada będzie kojarzył mi się z odzyskaniem niepodległości czy z odzyskaniem wolności od alkoholu? Od 23 listopada chodzę na terapię dla uzależnionych. Ten blog chcę poświęcić właśnie swojej terapii.

Jestem teraz nieco rozżalony, że nie zacząłem pisać w listopadzie. Ale może to i dobrze? Mówią mi, że powinienem zajmować się sobą, być egoistą. Trochę to przewrotne bo pijąc przez wiele lat myślałem głównie osobie. Ale nic to. Stosuję jak umiem wszystkie zalecenia. Nie wymądrzam się już. Wymądrzałem się przez wiele lat. Uważałem,że dam sobie radę i będę kontrolował. Kontrolowałem...dzień,dwa, tydzień, miesiąc, nawet kilka miesięcy. Później nie wiem kiedy budziłem się w nie swoim ciele po kilku dniach ostrego picia. Dlatego teraz słucham.

Mam zajęcia 4 dni w tygodniu.Kazali mi jeszcze chodzić na mitingi AA. Minimum raz w tygodniu.Czułem się przytłoczony. Rodził się we mnie bunt. Ale zacząłem chodzić. Dawałem osobie prowadzącej kartkę do podpisania co tydzień. Aż w końcu przestałem dawać. Któregoś dnia poczułem, że te mitingi są MOJE. Źle się czułem z tą karteczką. Jak ktoś kto oszukuje. Jak ktoś inny, ktoś spoza...Aja przecież już poczułem, że należę do Wspólnoty.Przestałem dawać karteczkę do podpisywania. Powiedziałem o tym mojej terapeutce. Zgodziła się. Dobrze, że się zgodziła. Inaczej pewnie chodziłbym z tą karteczką dalej i dalej bym się głupio czuł. Teraz jestem alkoholik pełną gębą i na pełnych prawach :)

Trzy miesiące zleciały mi bardzo szybko. Na zajęciach w terapii czuję się bardzo dobrze. Czuję się bezpiecznie co najważniejsze. Wczoraj żegnaliśmy kolegę. Kończył już. Mam nadzieję, że spotkamy się jeszcze na tzw. Terapii pogłębionej. Mam nadzieję, że ani ja ani on nie zapijemy.Poczułem się wczoraj odrobinę starszy. Zapragnąłem nagle, żeby też pogonić czas o te parę miesięcy i kończyć razem z nim. Ale nic na siłę. Muszę uczyć się cierpliwości i pokory. To ważne.

Zauważyłem u siebie pewna zmianę.Moja terapia, moja grupa jest dla mnie dużą motywacją. Początkowo była to żona, zdrowie. Teraz doszła moja grupa. Czuję się związany z tymi ludźmi.Nie chciałbym zawieść terapeutów,koleżanek i kolegów. Ale to normalne podobno. Ponoć motywacje muszą się zmieniać co jakiś czas. Stare wygasają po prostu. A jak wygaśnie motywacja to może pojawić się alkohol.